Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc tu nunc in illo probas. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Peccata paria. Quo modo? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed tamen intellego quid velit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Et quidem, inquit, vehementer errat;
Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?
Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Memini vero, inquam;: At eum nihili facit;
Bork: Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?
Moriatur, inquit.: Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.
Bork: Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.
Recte, inquit, intellegis.: Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea
sit bonum neget se posse ne suspicari quidem.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris
sunt dicta a Laelio.

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Bork
Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;
Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Primum quid tu dicis breve? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quis istud possit, inquit, negare? Eademne, quae restincta siti?

At vero Epicurus una in domo, et ea quidem angusta, quam magnos quantaque amoris conspiratione consentientis tenuit amicorum greges! quod fit etiam nunc ab Epicureis.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.